BİR AĞLASAM GÖZYAŞIM MARDİN’E ULAŞIR
Yazılarımdan sonra çok güzel geri dönüşler alıyorum.
Yazılarımın çok okunması beni mutlu ederken, gelen mesajlar ayrı bir keyif ve enerji veriyor.
Bu mesajlardan biri de Sultan’dan gelir ve her zaman ekler: “Yine kendimizden bir parça bulduk, yazar hanım.”
O kadar çok “Kendimizden bir parça bulduk.” diyen mesaj ve konuşma oluyor ki, ben de şu cevabı veriyorum: “Çünkü ben de sizden biriyim.”
Geçen gün tanıdığım bir kadın, “Bir ağlasam, gözyaşım Mardin’e ulaşır.” dedi.
Bu cümlenin içinde çaresizlik, kızgınlık ve üzüntü saklıydı.
Peki, bugün 8 Mart Dünya Kadınlar Günü değil mi?
Dünyada ve Türkiye’de çeşitli etkinliklerle kutlanmıyor mu?
Peki, bu günün o kadınlar için bir anlamı var mı?
Sizce, evinden çıkabilen, maddi özgürlüğünü kazanmış, okumuş kadınların dışında kadınlar yok mu?
Hani şu İzmir’de olup denizi göremeyen, kentin kenarında oturan kadınlar…
O etkinlikleri düzenleyenlerden kaç kişi bu kadınlara dokunabiliyor?
Bırakın çiçek vermeyi, bu kadınlara çiçek veren var mı?
Siz hiç kapısının önüne çıkamayan kadınların hikâyelerini dinlediniz mi?
Kanser tedavisi için tek başına kemoterapiye giden bir kadının hikâyesini?
Dayak, çocuğuna alamadığı bir ayakkabının acısı kadar dokunur mu o kadına, zannediyorsunuz?
Kaç tanesi okumuş, kaç tanesinin engelli çocuğu var, bilir misiniz?
Çocuğu okusun diye çalışan bir kadının,
Çocuğuna sahip çıkan olmadığı için evde yalnız kaldığını,
Uyuşturucu batağından kurtaramadığı oğlunun yollarına baktığını gördünüz mü?
Hapishane yolu bekleyen bir annenin, çocuklarına bakarken içindeki çaresizliğe şahit oldunuz mu?
“Bir ağlasam, gözyaşım Mardin’e ulaşır.” diyen kadının gözyaşlarını kim silecek?
“Çocuklarım okusun, iş sahibi olsun, o zaman mutlu olurum.” diyorlar…
Peki ya giden gençlikleri?
Ne kadar çok yarım kalan hikâye var…
Bu yazıyı okuyan Sultan bana yine “Yine dokundun yüreğimize.” diyecek, biliyorum…
Çünkü benim de yüreğime dokunuyor.
Her acıya rağmen ayakta duran, namusuyla hayat mücadelesi veren kadınlara selam olsun.
Aydan Kurt
