BİR ÇOCUĞUN ÖYKÜSÜ
Büyük aşkla annesini özleyen
Matem ile gezen çocuk oldu o
Baba hasretiyle kalbi sızlayan
Çilelerle sızan çocuk oldu o
Doğruyu yanlışı büyüdü buldu
Çakalla gezmedi yiğidi buldu
Elinde kalemi kağıdı buldu
Zalimleri ezen çocuk oldu o
Acı çekti, kaderine küsmedi
Merdi tuttu, namertten hiç pusmadı
Haksızlık görünce asla susmadı
Kaypakları çizen çocuk oldu o
Kalleşe dik durup çatanı sevdi
Kalbi yurdu için atanı sevdi
Ezanı bayrağı vatanı sevdi
Hainleri üzen çocuk oldu o
Dünyaya sevecen bakmayı bildi
Dostun yüreğine akmayı bildi
Bazen düşse bile kalkmayı bildi
Sorununu çözen çocuk oldu o
Bir ara hayatın kaçığı oldu
Yuvasını kurdu çocuğu oldu
Lalesi sümbülü çiçeği oldu
Öyküsünü yazan çocuk oldu o
Durmuş TUNACIK
