“Burası Adıyaman: Bir Aşkın Susarak Konuştuğu Şehir”
“Düz dara dara düz dara, yar zülüfün düz dara
Doksan dokuz yarem var, sen açtırdın yüz yara…”
Bazı şehirler vardır, yolunu değil, yasını ezberlersin.
Bazı türküler vardır, notalarla değil, yarayla söylenir.
Ve bazı sevdalar vardır… bir şehri toprağından göğe kadar kutsal kılar.
Adıyaman… tam da böyle bir şehir.
Bu türkü Adıyaman’dan gelir ama içinde sadece bir diyarın değil, bir yitirişin acısı saklıdır. Burası, sevdiğini toprağa teslim eden bir yüreğin haritasıdır. Adıyaman, sevdanın son kez el sallandığı yerdir belki de. Bu yüzden türkü ne zaman çalsa, ne zaman “Uy amman amman” diye iç geçirse, bir değil, bin yara sızlar içerde.
“Uy amman amman amman
Burası Adıyaman
Alem düşman kesilir
Seni sevdiğim zaman”
Adıyaman…
Sadece bir şehir değildir,
Orada bırakılan bir “elveda”dır.
Belki mezar taşında kalmış bir isim,
Belki bir kapının önünde unutulmuş bir mendil,
Belki de yıllardır kimsenin çalmadığı bir evin penceresidir…
Çünkü sevdiğini kaybettiğin yer, asla sıradan bir şehir değildir. Orada güneş başka doğar, rüzgâr başka eser. Her taş, her sokak bir anıdır. Gidenin ardından kalan sessizliğin yankısıdır. İşte bu yüzden Adıyaman, bazılarına sadece bir il; bazılarına ise bir ömrün yarısıdır.
Kim bilir…
Belki bir zamanlar türküdeki gibi zülüfüne sevdalanmıştı biri,
Ama şimdi o zülüf bir mezar toprağında yatıyor.
Ve geriye, yalnızca türküde tekrarlanan o içli sitem kalıyor:
“Düz dara yara düz dara…”
Bu tekrar, bir acının üstünü örtmeye değil, onu haykırarak yaşatmaya çalışır. Çünkü bazı yaralar unutulmaz. Hele ki o yara, bir şehrin adıyla anılıyorsa… Sevda biter, ama şehir kalır. Kaybedilen gider, ama hatırası sokaklara siner.
“Nice güzeller sevdim
Gönlüm hâlâ sendedir”
diyen her dize, bir sadakatin değil, bir mecburiyetin feryadıdır. Çünkü bazı gönüller, sadece bir kişiye mühürlüdür. Güzeller geçer, ömür akar… ama kalp, bir tek onda kalır.
Adıyaman…
Bir aşkı yitirenin iç sesi…
Bir yüreğin kendi kendine konuştuğu şehir…
Ve bazı insanlar o şehri, sadece içinde sevdiğini değil, acısını da gömdüğü için sever.
İşte bu yüzden Adıyaman, bazılarının hafızasında bir memleket değil, bir mezarlık kadar sessiz, bir dua kadar kutsaldır.
Belki de bu türkü, o yüzden bu kadar etkili.
Çünkü artık sevda değil, vefa anlatıyor.
Kaybetmiş bir yüreğin, yitirdiğiyle yaşamaya alışma hikâyesidir bu.
Burası Adıyaman.
Ve kim ne derse desin, bazı şehirler acısıyla güzeldir.
Bazı aşklar, susarak yaşanır.
Ve bazı türküler, bir şehirle birlikte ölür.
Prof.Dr.Kürşat Şahin YILDIRIMER
