Son iki asırdır Müslümanların ensesinde boza pişiriliyor. Vuran vurana. Bir avuç Yahudi çıfıtı, iki milyarlık Müslüman nüfusla dalga geçercesine Gazze’yi bombalıyor, Kudüs’te terör estiriyor. Mescid-i Aksa’ya postallarıyla giriyor. Son 25 senede neredeyse 25 milyon Müslüman ya katledildi, ya sürgün edildi. İslam diyarları paramparça edildi. Neden böyle oldu? Zira Müslümanlar, Kur’an’dan ve Sünnet-i Seniyye’den yüz çevirdi. Bakınız Sevgili Peygamberimiz (asm) Müslümanları nasıl târif etmiş:
“Mü’min mü’mine karşı, parçaları birbirini bağlayıp tahkim eden bina gibidir, buyurdu ve (bu bağlılığı göstermek için Resûl-i Ekrem) parmaklarını birbirinin arasına geçirip kenetledi.” (Riyazü’s Salihin, c. 1, hadis no: 220, Diyanet İşleri Başkanlığı Yayını)
Rabbimiz (cc) mü’minlerin kardeş olduğunu ferman buyurmuş. Hucurat Sûresi’nin 10. âyetine meâlen bakalım: “Mü’minler ancak kardeştirler. Öyleyse kardeşlerinizin arasını düzeltin ve Allah’tan korkun ki, esirgenesiniz.”
Rabbimiz (cc), Âl-i İmran Sûresi’nin 103. âyetinde, Müslümanların toplu bir şekilde Kur’an’a ve sünnet-i seniyyeye sarılmalarını ferman buyurmuş. Bu âyet-i kerimeye meâlen bakalım: “Ey insanlar, bâhusus ey Müslümanlar! Allah’ın dinine, ahkâm-ı İlâhiyeyi beyan eden Kur’an’a ve sünnete toplu olarak yapışın ve Ehl-i Kitap denilen Yahudiler ve Hıristiyanlar gibi veya zaman-ı cahiliyetteki müşrikler gibi ihtilafa ve tefrikaya düşmeyin. Birbirinize arka çevirmeyin. Birbirinizi düşman telakki etmeyin. Birbirinizle cenk ve cidale kalkışmayın. Hak ve hakikate muhalif hareketlerde bulunmayın.”
Müslümanlar, Kur’an’dan ve sünnet-i seniyyeden yüz çevirdiler; kâfirler ise Müslümanların bu can damarları üzerinde teferruatlı araştırmalar yaptılar. Sonunda bir cadaloz karı 300 senedir üzerinde çalışılan planı açıkladı. Adına “Büyük Ortadoğu Projesi” dediler. Hedefte 22 İslam ülkesi vardı. 22 senede de dediklerini yaptılar ve bütün bu ülkelerde operasyonlar yaptılar. Milyonlarca Müslüman’ı öldürdüler. Milyonlarcasını yurdundan, yuvasından uzaklaştırdılar. Yüz binlercesini hapsettiler. On binlerce kadına ve kıza tecavüz ettiler. Neden böyle oldu? Müslümanlar, Peygamber Efendimiz’in (asm) tavsiyesi üzerine bir binanın taşları gibi birbirine omuz verdiği devrelerde 40 senede 40 devleti mağlup ettiler. Sonraları, bilhassa işte bu son zamanlar birbirine düşmanlık beslemeye başladılar. Öldürücü ırkçılık mikrobunu bir iksir gibi içtiler. Böylece o zâlim kâfirlerin kucağına düştüler.
Kardeşliği bozan zehir olan bu düşmanlık hissinin ne kadar zararlı olduğunu Kur’an’a ve hadislere dayanarak açıklayan Bediüzzaman Hazretleri şöyle demekteydi:
“Ey insafsız adam! Şimdi bak ki mü’min kardeşine kin ve adâvet [düşmanlık] ne kadar zulümdür. Çünkü nasıl ki sen âdi küçük taşları, Kâbe’den daha ehemmiyetli ve Cebel-i Uhud’dan [Uhud Dağı’ndan] daha büyük desen çirkin bir akılsızlık edersin. Aynen öyle de Kâbe hürmetinde olan iman ve Cebel-i Uhud azametinde olan İslâmiyet gibi çok evsaf-ı İslâmiye; muhabbeti ve ittifakı istediği halde, mü’mine karşı adâvete [düşmanlığa] sebebiyet veren ve âdi taşlar hükmünde olan bazı kusuratı, iman ve İslâmiyet’e tercih etmek, o derece insafsızlık ve akılsızlık ve pek büyük bir zulüm olduğunu aklın varsa anlarsın!
“Evet tevhid-i imanî, elbette tevhid-i kulûbü ister [imandaki birlik, elbette kalblerin bir olmasını ister]. Ve vahdet-i itikad dahi vahdet-i içtimaiyeyi iktiza eder. Evet, inkâr edemezsin ki sen bir adamla beraber bir taburda bulunmakla, o adama karşı dostane bir rabıta [bağ] anlarsın ve bir kumandanın emri altında beraber bulunduğunuzdan arkadaşane bir alâka telakki edersin. Ve bir memlekette beraber bulunmakla uhuvvetkârane [kardeşçesine] bir münasebet hissedersin. Hâlbuki imanın verdiği nur ve şuur ile ve sana gösterdiği ve bildirdiği esma-i İlahiye adedince vahdet alâkaları ve ittifak rabıtaları ve uhuvvet münasebetleri var. Mesela, her ikinizin Hâlık’ınız bir, Mâlik’iniz bir, Mabud’unuz bir, Râzık’ınız bir, bir bir bine kadar bir bir. Hem Peygamberiniz bir, dininiz bir, kıbleniz bir, bir bir yüze kadar bir bir. Sonra köyünüz bir, devletiniz bir, memleketiniz bir, ona kadar bir bir. Bu kadar bir birler vahdet ve tevhidi, vifak ve ittifakı, muhabbet ve uhuvveti iktiza ettiği ve kâinatı ve küreleri birbirine bağlayacak manevî zincirler bulundukları halde; şikak ve nifaka, kin ve adâvete sebebiyet veren örümcek ağı gibi ehemmiyetsiz ve sebatsız şeyleri tercih edip mü’mine karşı hakiki adâvet etmek ve kin bağlamak; ne kadar o rabıta-i vahdete [bu birlik bağlarına] bir hürmetsizlik ve o esbab-ı muhabbete [sevgi sebeplerine] karşı bir istihfaf [küçümseme] ve o münasebat-ı uhuvvete karşı ne derece bir zulüm ve i’tisaf [zulüm ve haksızlık etmek. Doğru yoldan ayrılmak. Haksızlık] olduğunu; kalbin ölmemiş ise aklın sönmemiş ise anlarsın!” (Mektubat, Yirmi İkinci Mektup, İkinci Vecih, s. 337))
