HAYATIN KOMPOZİSYONU
Akşam üzeri son ders, havanın karardığı aklımda kalan o soğuk kış günü, ortaokul ikinci sınıftayken kapının açılması ile içeri giren narin ve ince kadın öğretmenimi ve söylediklerini hayal meyal hatırlıyorum. Her birinizden istediğiniz herhangi bir konuda kompozisyon yazmanızı rica ediyorum demişti. O güne kadar hiç duymadığım türde nasıl bir yazı yazabilirim ki diye içime dolan kızgınlığı ve şaşkınlığı daha dünmüş gibi hatırlıyorum. Çünkü hayat beni ne zaman bilmediğim bir yerden vuracak ya da sınayacak olsa aynı çaresiz öfke ve telaş hep kaplar içimi.
Bu yeni öğretmenin iyi bir kadın olduğunu düşünmeme sebep olan devamında ki cümlesi ise kompozisyonun ne menem bir şey olduğu hakkındaki kişisel aydınlanmama vesile olmuştu. Yazacağınız yazının kompozisyon olabilmesi için, giriş, gelişme ve sonuç kısımlarından oluşması gerekir demişti.
Şimdi düşünüyorum da başta kendi hayatlarımız olmak üzere yaşanılan her şeyin kendi içinde bir kompozisyon ahengi varmış meğerse. İnsanın dünyaya gelmesi giriş, yaşadığı hayatı, seçimleri, olduğu insan ise gelişme bölümünü oluştururken emri hakkın vaki olması ile ebedi yolculuğa çıkışın kapısı olan ölüm, bu dünyadaki hikayelerimizin sonuç bölümü gibiymiş aslında.
Başlayan her şeyin, kendi sonuna doğru koşmaya başlamasıydı hayatlarımızdaki kompozisyonlar. Birini sevmek onunla bir ilişkiye başlamak aşkın giriş bölümüydü. Evlenip çoluk çocuğa karışıp aile kurmak, torunlarla ailenin genişlemesi aşkın, evliliğin ya da ilişkinin gelişme bölümü gibiydi. Ve başlayan her şeyin bir sona mahkûm olduğu geçeği karşısında en büyük aşkların bile bir sonu, sonucu vardı. Kimi adliye koridorlarında nihayet bulurken, kimi de SGK’nın dul maaş kontuarında nihayete eriyordu evliliklerin. Yıllarca alın teriyle ödenen primler, birinin ölümü ile biten evliliklerin sonuç bölümünün noktalama işaretleriydi artık.
Sosyal medyada DM kutularından alevli emojilerleler başlayan şimdiki dönem naylon aşkların ise gelişme bölümünde tek gecelik birlikteliklere gebe buluşmalar hikayenin gelişme bölümüydü. Sarmadıysa ya da heves geçtiyse yazılan final sadece takipten çıkmaya ve engeli basmaya bakıyordu artık. Her şeyi hızlıca tüketip atmaya alıştığımız bu çağda, kadın ya da erkeğin birbirini tüketip atmasında da bir beis olmasa gerekti bu yüzden.
Aşk kompozisyonda finalin olmadığı tek istisnai durum ise kara sevdalardı.Onların sonuç bölümüne kavuşamamak yazıldığından finalinde ise hiçbir zaman mutluluk olmayacaktı. Mecnun’ a Leyla ‘ya hakkını helal eder misin diye sorduklarında hayır demiş niye diye sorduklarındaysa mahşerde helalleşmek için son bir kez yüzünü görürüm belki diyebilmiştir bu yarım kalmışlık yüzünden işte.
İnanmayana ölüm son iken, inananlara ölüm ezeli hayatın başlangıcıydı.
Birinin sizi terk etmesi ilişkinin sonuç bölümüyken , daha sonra başlayacak başka bir aşkın başlangıç bölümüne vesile olacaktı bu terk ediliş.
Hayat bir kompozisyon ise, her başlangıç bir bitişe, her bitiş ise başka bir başlangıca gebeydi elbette. Başarılı ve mutlu insanlara dönüp bir bakın, onlar hayatlarının kompozisyonunu kendi yazabilen, durduğu ve baktığı pencereye hakim olabilen insanlardır. Onlar her sonu başlangıca çevirebilen, her dibe vuruşu yukarı sıçramak için kullanabilen birer savaşçıdırlar aslında.
Sahi senin hayat hikayen nasıl sevgili okur? Var oluşunun başlangıcını seçmek senin elinde olmasa da hayat kompozisyonunun gelişme ve sonuç bölümünü kendinin yazıp oynaman gerektiğinin farkında mısın?
Hayatta ki her tercihinin, attığın her adımın, yaşadığın hayatın birer sahnesini oluşturduğunun ayırımında mısın?
Yoksa sadece akış ne getirirse ona uyum sağlama derdinde misin?
Farkına varman gereken şu ki; insan kendi hayat sinemasının hem yazarı, hem yönetmeni hem de oyuncusudur. Unutma, başkalarının yazdığı senaryoda kalemi tutmayanların bahtına ancak figüranlık düşer.
Oskarlık hayatlar yaşamanız dileğiyle!
Av. Fatma Saçak Akbulut
