Cihan Pehlivanı Koca Yusuf’u tanımayanınız yoktur. 1857-1898 tarihleri arasında yaşayan bu namlı pehlivanımız, Kırkpınar başpehlivanı olduktan sonra, 1894 yılından itibaren Avrupa ve Amerika’da dünyanın en ünlü güreşçileri ile güreşmiş, hepsini de mağlup etmiştir. Koca Yusuf, ilk başlarda yurt dışına gitmeye karşı iken, bunun da bir cihat olduğuna ve Müslüman’ın gücünü göstermeye vesile olacağına inandığı için yapılan teklifleri kabul etmiştir.
Fransa’da iken; Sabes, Olsen, Pons, Fournier, Gambier, Paul’u, Rum güreşçi Antonio Pierri ile İngiliz güreşçi Tom Cannon’u mağlup etmiş, böylece kendisine Avrupa’da rakip bulunmaz hale gelmiştir. Fransa’da bulunduğu sırada Avrupa’nın bütün namlı güreşçilerini defalarca mağlup eden Koca Yusuf, daha sonra Amerika’ya gitmiş, burada da yaptığı 33 karşılaşmanın hepsinde ülkenin en ünlü güreşçilerini mağlup etmiştir. Bu yiğit güreşçimiz ülkeye dönüş yolunda iken bindiği Fransız bandıralı geminin, 4 Temmuz 1898’de İngiltere bandıralı bir gemi ile çarpışması neticesinde gemi yolcularıyla birlikte Atlas Okyanusu’nda hayatını kaybetmiştir. Rabbim bu yiğit güreşçimize rahmet eylesin.
Bizim bu yazımızda Koca Yusuf’tan bahsetme nedenimiz, onun müsabakalarında zaman zaman başvurduğu bir taktiğidir. Birçok güreşlerinde rakibinin sırtını yere getirmesine rağmen, hakemlerin bunu saymaması üzerine, o da şöyle bir yola başvurmaya başlamıştır: Rakibinin sırtını yere yapıştırdıktan sonra çıkıp göğsünün üzerine oturmaktaymış. “Var mı itirazınız. Hadi bunu da kabul etmeyin de göreyim!” dercesine…
Bu Koca Yusuf Taktiği, bize kazandığımız birçok zaferleri ve bu zaferlerin neticesinde yapılan anlaşmaları hatırlattı. Fatih Sultan Mehmed gibi cihangirlerin kazandığı zaferlerden sonra yapılan bütün anlaşmalarda, bütün şartlar hep devletimizin lehine idi. Diğer mağlup devletler seslerini çıkaramıyorlardı ve uzun yıllar da çıkarmamışlardı. Fatih Sultan Mehmet,
1463-1479 tarihleri arasında 25 devletle birden savaşmıştır. Bu savaşlar 16 yıl devam etmiştir. Neticede 25 devleti de mağlup etmiş, bir kısmını tarihten silmiş, bir kısmı ile de tamamı Osmanlı Devleti lehine neticelenen anlaşmalar yapmıştır. Fatih zamanında Osmanlı Devleti ile savaşa giren 25 devlet şunlardır: 1) Venedik, 2) Macaristan, 3) Almanya, 4) Lehistan, 5) Aragon, 6) Kastilya, 7) Napoli, 8) İran, 9) Kıbrıs, 10) Rodos, 11) Papalık, 12) Floransa, 13) Milano, 14) Savoie, 15) Ferrara, 16) Modena, 17) Siena, 18) Lucca, 19) Pisa, 20) Mantua, 21) Trento, 22) Burgonya, 23) Ceneviz, 24) Karaman, 25) Gürcistan. (Yılmaz Öztuna, Büyük Türkiye Tarihi, c. 3, s. 34)
Fatih’in bu savaşlardan önce de 1453-1463 tarihleri arasında, yani on senede tarih sahnesinden silip Osmanlı Devleti’ne kattığı devlet sayısı da onu bulmaktaydı. Bu devletler de şunlardı: 1) Bizans İmparatorluğu (1453’te), 2) Enez Ciniviz Dukalığı (1456’da), 3) Atina İtalya Dukalığı (1458’de), 4) Sırbistan Krallığı (1459’da), 5) Mora Despotluğu (1460’da), 6) Trabzon Rum İmparatorluğu (1461’de), 7) Candaroğulları Beyliği (1461-1462’de), 8) Eflak Prensliği (1462’de), 9) Midilli Ciniviz Dukalığı (1462’de), 10) Bosna Krallığı (1463’te)… Bunların haricinde Amasra Ciniviz Kolonisi vesaire gibi birtakım müstemlekelerle şehirler daha vardır. Bunların sayısı da pek çoktur.
Fatih’in yaptıkları, “Koca Yusuf taktiği”nin benzeridir. Bir başka deyişle, Koca Yusuf o taktiği atası Fatih’ten almıştır. Bu şekilde şanlı zaferlerin ardından yapılan anlaşmalar da “şanlı” idi. Onun ötesinde, tarihimizde kazanılan pek çok zaferlerin ne yazık ki masa başında zafere uygun neticelenmediğini, ya da kayıplarla neticelendiğini görmekteyiz. Hele de masada karşınızda İngiltere varsa… Sözü son kazandığımız zafere, Kurtuluş Savaşı’na getirmek istiyorum. Peki neticede ne odu. “Misak-ı Milli” kuşa çevrilmedi mi? Nerede Batı Trakya, nerede Musul-Kerkük, nerede Oniki Adalar, nerede Kıbrıs, nerede Halep?... Ege ve Marmara bölgesini viraneye çeviren Yunanistan’a ne bedel ödetildi? Mısır, Libya, Suriye, Irak, Ürdün, Filistin, Yemen, Suudi Arabistan ve Osmanlı diyarları ile bütün bağların kesildiği niçin kabul edildi? Daha hilafet müessesesi varken, diğer İslam ülkelerine müdahil olunmayacağı niçin kabul edildi? İki boğazımız varken, bu boğazlardan tek kuruş gelir elde etmeyeceğimiz nasıl kabullenildi? Saymakla bitmez. İşin doğrusu ve gerçeği şu: Bize bir Koca Yusuf taktiği lazım. İsterse karşımızda İngiltere, Amerika olsun. Onların da göğüslerinin üzerine çıkıp oturunca, bunu kabullenmeyecek hakemlerin alnını karışlarız…
