MANOLYANIN HİKAYESİ
Bahçemin manolyası,
Yüreğimin kırlent çiçeği.
Kalbim, hiçbir Mecnun’u kabul etmedi.
Zaten bende Leyla değildim.
Bir tasavvuf edebiyatı,
Bir halk edebiyatını methederdi.
Leyla, maşukun ilahi olduğunu anlamasaydı.
Sevdaların kolu kırık kalır bu çağda
Manolya, en ulaşılmaz hıfzımda.
Bir kabul edişim var kaderimi,
Bir de sessizce taşıyışım kederimi.
Yüreğimde gizli bir manolya,
Hiçbir sıfatı kabul etmedi.
Kaderden gelen keder…
Yüreğimin kırlent çiçeği,
Manolyama erişemedi.
Leyla’nın sevgisi ilahiydi.
Ellerini toprağa verdi
Bahçedeki manolyaya
Söz verdi.
Kader, gökyüzünde asılı bekleyecekti.
Manolya gökyüzüne bakacak,
Ve yağmurları sevmeyecekti.
Eylül SEYHAN
