Aycan YÜZTAŞ

Tarih: 09.07.2024 20:36

PENCERE

Facebook Twitter Linked-in

PENCERE

Pencerenin önünde oturup 
Gelen geçeni izliyorum 
Her bir yüzde kaybolan beni arıyorum 
Bir nehir gibi önümde süratle 
Taşıp giden ömrümü izliyorum 
Zaman aldığını geri vermiyor bilirim 
Pencerenin önünde kalkıp 
Oda daki nesneler takılıyor gözlerim
Her şey yavaşlıyor birden 
Zaman anlamını yitiriyor 
Bir nefeslik ömrüme kederden başka 
Uğrayan olmadı ama yinede 
Ben hep kapılarda baharı bekledim  
İçimde ve dışarda hep kış vardı 
İnsanlardan üşüyordum durmadan
Ellerim hiç ısınmadı soğuktu hep 
Yüreklerindeki karanlıktan kaçıyordum 
Nesnenin revaçta olduğu 
İnsanlığın bir sele karışıp 
Hiç gelmemek üzere kaybolduğu 
Vicdanların sessiz kaldığı 
Bu çağda yaşamanın verdiği 
Ağırlık var üzerimde 
Pencereden dışarıya bakıyorum 
Gözlerim gökyüzüne takılıyor 
Tek bir kuş bile yok 
Mırıldanıyorum durmadan 
Gelecekler biliyorum yaza kalmaz 
Yalnızlık neydi diyorum birden 
İçim ürperiyor zaman duruyor yine 
Ağır bir sessizlik odayı sarıyor 
Durmadan volta atıyorum 
Ellerim buz kesilmiş 
Pencereden bakıyorum
Tek  bir kuş bile yok gökyüzünde 
Biliyorum yaza kalmaz gelecekler

Şükran Yüztaş


Orjinal Köşe Yazısına Git
— KÖŞE YAZISI SONU —