SAHİ NEYDİ ÖLÜM?
Hayatım boyunca en çok 3 şeyi sevdim…
Şimdi ise boğazımda düğüm olan 3 şey…
Aylardan Kasım…
Günlerden Çarşamba…
Tarihlerden 4…
4 Kasım bu zillet dolu dünyaya doğduğum gün…
Çarşamba sebepsizce sevdiğim gün…
Ve Kasım sonbaharın en tatlı rüzgârlarını yüzüme estiren ay…
Bu lezzetlerin tükenişi 2025…
Artık ne Kasım tatlı tatlı rüzgâr estiriyor…
Ne de Çarşamba tatlı telaşla doluyor…
Çünkü yetim kaldığım gün oldu Çarşamba, yetim kaldığım ay oldu Kasım ve yetim kaldığım tarih oldu 5 Kasım…
Ölüm neydi, nasıldı ve kaç yaşımızda uzanacaktık taht misali o musalla taşına…
Yaşımız 35 olunca yolun yarısı ediyor muydu; oysa babam 69 yaşındaydı.
Taht misali miydi o musalla taşı?
Bir ezan ile gelip bir sela ile mi gidecektik bu dünyadan?
Soğuk toprağa en sevdiklerimiz mi hazırlayacaktı yatağımızı?
Karanlıktan korktuğumuzu bildikleri halde hızlıca üstümüze toprak mı atacaklardı?
Oryantasyonlara alıştırıldığımız dünyadan ahirete giderken kim bize rehberlik edecekti?
Hangi duygulara hangi anlamları yükleyeceğimizi kim söyleyecekti?
SAHİ NEYDİ ÖLÜM?
Babasını kaybetmiş bir kız çocuğuna “Ne hissediyorsun?” dediklerinde;” Ne hissetmem gerektiğini bilmiyorum?” demek miydi cevap. Sahi ölüm ne hissettirir?
4 Kasım gününü çok beklemiştim ama doğum günüm olduğu için değil; çok değerli bir yazarın imza günü olduğu için. O gün saat 14.30’da boğazıma oturan düğümün ömür boyu yoldaşım olacağını bilemedim. İnsan ölümü ne kendisine ne sevdiklerine konduramaz ama ölen hep başkaları olmuyormuş.
Hayatımda ilk defa hep kaçtığım morg binasını aradım ve ilk defa morga gittim. Sahi neydi morg? Demirden yatakların olduğu ve ruhunun terk ettiği bedeni koydukları buz misali oda mıydı? O arka arkaya dizilmiş sandalyeler kapıdan her girenin hıçkırarak ağladığı tek tercih edilen rengin siyah olduğu hüznün acının ve kaybın adı mıydı morg? Yoksa sabah işine gelmiş doktorların mesai saatleri içinde ex olduğuna dair rapor ve belge hazırladıkları, ex hastaya kefen diye rutine bağlanmış anonsların yapıldığı; formaliteden cenaze sahiplerine yüzünü gösterdikleri buz gibi insanlar ve buz gibi bir oda mıydı morg ve hastane?
Dünyaya kapanmış ama ahirete açılmış gözler, huzurlu ve acılarından hasatlıklarından kurtulmuş uyuyan bir beden…
Ne güzeldir müminin ölümü… Hastalığından şikâyet etmeyen ve şehitlik makamı ile dünya yolcuğunu tamamlayan canım babam…
Morgda beklerken dünya telaşının orayı terk ettiğini, işini bitirmiş ebediyen dinlenecek o insanları düşündüm. Nasıl da alışmışız her sabah işe gitmeye ve akşam kesinlikle eve dönmeye. Rutinlerimiz ne güzel ama gel gör ki bıçak gibi kesiliyor hayatın hızı, neşesi… Ölüm seni nasıl yakalayacak onu düşünüyorsun.
Babacığım yoğun bakımdayken gözlerini dikmiş öylece tavanı izliyordu. İnsan ölmeden önce mutlaka 3 şeyi görür. Kiramen Katibin Meleklerini(Yazıcı Melekler), Cennet ya da Cehenneme gideceğini ve nihayetinde Azrail’i.
Kiramen Katibin Meleklerini gördüğü zaman artık dünya ile bağı kesilir yemez, içmez, konuşmaz. Eğer ameli güzel biriyse öylece izler eğer ameli kötü biriyse başını önüne eğer.
Babam 8 çocuğu için yapabileceğinin en iyisini yapan; insanlar nezdinde sevgi ve saygı ile anılan, yabancı insanların dahi gelip tabutuna sarılarak ağladıkları ve cenazesi sayılamayacak kadar kalabalık olan tertemiz bir insandı.
Şimdi anneyim ve bir insan yetiştirmenin ne kadar zor olduğunu görüyorum. Oysa annem ve babam hiçbir pedagojik formasyonları olmadığı halde 8 çocuk büyüttüler. Acaba modernite ebeveynliğimizi de mi çaldı?
Biz ölünce evlatlarımız arkamızdan nasıl yad edecekler bizleri bilmiyoruz. Tek bildiğimiz karanlık ve soğuk bir toprağa uzanacağımız ve üstümüze toprak atılıp yalnız bırakılacağımız…
Bebek anne karnında ölür ve dünyaya doğar…
İnsan dünyada ölüp ahirete doğar…
Bu yüzden sancılıdır ölüm…
Bu sancıyı muhakkak yaşayacağını bilen tek canlı insan; asla ölmeyecekmiş gibi yaşayan yine insan.
Sahi neydi ölüm?
İsimsiz ve cisimsiz kalmak mıydı?
Vesselam
