SÜRÜDE KALAN İNSAN
Sürüden ayrılan koyunları kurt kapabilir. Sürüde kalmak koyunluğun gereğidir ve koyuna farzdır (!) İnsan ise sürüden ayrılmakla mükelleftir.
Sürüden ayrılın dostlar! Sürüye dâhil olan insanın insan kalma şansı olmadığı gibi, Müslüman kalma şansı da yoktur çünkü. Zira sürü demek, iradeden vazgeçmek demektir. İnsan demek ise iradesi olan...
İslam, irade verilip iradesini kullanma iradesi verilen canlıya inmiştir.
İrade yoksa insan yoktur. İnsan yoksa Dîn-i Mübîn-i İslam da yok demektir. İslam sadece iradeye iner. İslam, sürüler peyda etmek için değil, sürüleri dağıtmak için inzâl olmuştur.
Tekrar edelim: Sürüden ayrılan koyunu kurt kapar, sürüye katılan insanı ise türlü indi put mantıklı alışkanlıklar kapar! Koyunlara sürüde kalma ve çobana teslim olma hissi veren Allah, insana da sürüden ayrılıp şahsiyet olma iradesi vermiştir.
Bugün İslam dünyasının en büyük meselesi, fertlerin iradelerini tek irade altında toplayıp Allah’ın her bireye özgü, özel, biricik olarak açmış olduğu pencereleri kapatıp “tek pencereden” bakma mecburiyeti getiren hayat anlayışıdır.
Sürüleşmeyi, aynileşmeyi, taklitçiliği, “maymunluğu” ümmet olmak, cemaat olmak, bir olmak, birlik olmak olarak algılayan toplumların ellerine; farklı çareler, farklı yollar, farklı açılımlar, farklı perspektifler deneyen/arayan/bulan, Allah’ın verdiği potansiyeli kullanan insanlara atmak için verilen taşların, çamurların, pisliklerin üzerine bile “Allah” yazma cesaretini gösterenlere şaşırmamalı! Çünkü onlar Allah’ı bile (hâşâ) kendi mezheplerine, kendi tarikatlarına, kendi partilerine, kendi zimmetlerine kaydetmekten çekinmemişlerdir.
Sürünün bunları düşünecek aklı, bunlara şaşıracak idraki, bunları sorgulayacak iradesi çoktan katledildiği için ellerinde bulunan ve üzerinde “Allah” dâhil bütün dinî literatürün yazılabildiği taşları çok kolay fırlatırlar. O taşları imal edip sürünün eline verenler, kendilerini “sürünün çobanı” olarak anlatırlar ama aslında kendileri insan kılıklı kurtların ve şeytanların, dünya egemenlerinin emrindedirler.
Sürünün –veya güruhun– emeğini, imanını, insanlığını birlikte yedikleri halde, sürünün geleceğini katlettikleri halde, sürüyü yoksul, çaresiz, savunmasız, anlamsız bırakmanın planını “kurtlarla” birlikte yaptıkları halde sürüyle birlikte ağlarlar! Ama sürüyü kurtlara doğru götürme görevlerinden de asla vazgeçmezler, geçemezler!
Artık bu çağ, sürüden ayrılma ve “tek başına İbrahim” olma çağıdır. Yoksa sürüde kalanı put kapar!
İslam, insanı bireycilikten koruyup özgür ve özgün bir şahsiyet kıldığı gibi, insanlığı da sürüden ayırıp aktif bireylerden müteşekkil ümmet kılar. Yani bunu insana ve insanlığa ideal olarak gösterir.
Mehmet Nuri Bingöl
