Zihnin Sırtında Taşıdığınız Görünmez Yükler Ruhunuzu Nereye Sürüklüyor?
Acaba sizi asıl yoran şey, günün telaşı değil de zihninizin içinde dönüp duran hayalet düşünceler olabilir mi?
Gündelik hayatın sahnesinde, hepimiz farkında olmadan ağır, görünmez bir sırt çantası taşıyoruz. İçi; ‘ya olursa?’lar, geçmişin hataları, geleceğin belirsizlikleri, başkalarının bizim hakkımızda ne düşündüğüne dair kurgular ve asla söyleyemediğimiz sözlerle dolu.
Patronunuzun o anlamsız bakışını saatlerce analiz etmeniz, sosyal medyada gördüğünüz bir fotoğrafın sizi yıllar öncesinin reddedilme duygusuna götürmesi veya aile yemeğinde “El âlem ne der?” korkusuyla içinizdeki çocuğun hayallerine ihanet etmeniz…
Tüm bunlar, gerçekte var olmayan ama sizi gerçekten hasta eden sanal yüklerdir.
Bu noktada Stoacı filozof Epiktetos’un o meşhur sözü devreye girer: “Bizi üzen olaylar değil, onlara yüklediğimiz anlamlardır.”
Geç kalan bir metro sadece bir ulaşım aracıdır; siz ona “İşe geç kalacağım, patron beni cezalandıracak, hatta işten atılacağım!” anlamını yüklediğiniz an, midenize oturan bir kaygı yumruğuna dönüşür.
Bu, zihninizin gerçekliği çarpıtma ve felaket senaryoları üretme becerisidir.
Buda’nın da işaret ettiği gibi, “Geçmişe takılmak, avucunda kor tutmaktır. İlk yanan sen olursun.”
Eski bir kırgınlığı, hatayı veya başarısızlığı zihninde tekrar tekrar yaşamak, bugünün taze nefesini zehirlemekten başka bir işe yaramaz.
Peki bu görünmez yükler sadece ruhumuzu mu hırpalar?
Kesinlikle hayır!
Modern bilim, bu zihinsel ağırlığın bedenimizdeki somut yansımalarını net bir şekilde ortaya koyuyor: Kronik endişe, bağışıklık sistemimizi çökerterek bizi hastalıklara açık hale getiriyor. Kin ve öfke tutmak, kalp hastalığı riskini %25’e varan oranlarda artırıyor.
Sürekli “acaba ne der?” diye düşünmek ise klinik depresyon ve anksiyete için verimli bir zemin hazırlıyor.
Yani, zihnimizde taşıdığımız her gereksiz yük, aslında ruhumuzdan çalınan bir huzur ve bedenimizden çalınan bir sağlıktır.
Öyleyse şimdi, kendimize sormamız gereken birkaç cesur soru var:
Bu kaygı, beş yıl sonra hatırlayacağın kadar önemli mi?
Seni strese sokan, sürekli onayını aradığın o insanlar, gerçekten senin iyiliğini düşünüyor mu?
· “Kafana taktığın” şey, üzerinde gerçekten kontrol sahibi olabileceğin bir şey mi, yoksa sadece boş yere enerjini tüketen bir illüzyon mu?
Nietzsche’nin dediği gibi, “En ağır yük: ‘Ya başaramazsam?’ diyen iç sesindir. Onu sustur!” Zihnimiz bir tiyatro sahnesi gibidir; biz perdeyi indirmezsek, ürettiği gölge oyunlarını gerçek sanıp acı çekmeye devam ederiz.
Peki nasıl indireceğiz bu perdeyi?
İşe, her bir düşünceyi masaya yatırarak başlayabiliriz: “Bu düşünce bana hizmet ediyor mu? Beni güçlendiriyor mu yoksa tüketiyor mu?”
Kontrol edemeyeceğimiz her şeyi bir kâğıda yazıp “Bu benim yüküm değil.” diyerek sembolik de olsa yakmak, inanılmaz bir özgürleşme ritüelidir.
Unutmayın, bir gün öleceksiniz!
Yanınızda götürebileceğiniz tek şeyler; kendinize gösterdiğiniz şefkatiniz, iç fırtınaları susturabilme cesaretiniz ve “Bu benim savaşım değil.” diyebildiğiniz o özgür anlarınız olacak. Çünkü hayat, sizin ona yüklediğiniz anlam dışında hiçbir şeydir.
Yüklerinizi ya çözün, ya da bırakın. Ama asla, ruhunuzu görünmez hayaletlere teslim etmeyin!
