YAŞAMAK
Anlamsız, ifadesiz, soğuk
Ve boş bakışlarla çevirili
İnsanlarla dolu her yer
Sersemleşiyordu ruhum
Bu çılgın kalabalığın içinde
Herkes büyük mücadeller veriyordu
Birinin hikayesine denk gelmemek
Ve dahil olmamamak için
Her evin içinde ve her köşe başında
Kör ebe oynayan ne çok insan vardı
Kimsenin kimseyi görmeye
Tahammüllü kalmamıştı
Herkes içine içine çekiliyordu
Ne yaptıysam uymadı bir türlü
Ne ruhum ne yüreğim bu çağa
Tek kişilik oyunlar oynanıyordu
Bu dünya denen sahnede
Bıçağın ucu kadar keskindi sözler
Ürküyordum en çokta şaşkındım
İnsanların kirlettiği ne çok şey vardı
Bir kızıl veba gibiydi
İçinde yaşmak zorunda kaldığım
Bu yeni çağ, tedavisi zordu
Tabiat kadar afallamıştım
Ben vardı biz diye bir şey yoktu
En çok ölenlere ağlandı
Oysa yaşayanlara ağlanmalıydı
En çokta yitirilen insanlığa
Ağlanmalıydı avaz avaz
Bu çağda yaşayabilmek
Ve insan olmak , insan kalabilmek
Mücadelelerin en değerlisiydi
AYCAN YÜZTAŞ